در یک هفته‌ی عادی به‌سختی می‌توان تعداد تماس‌های فیزیکی با افراد دیگر را شمرد. برای بسیاری از افراد که خود را ایزوله کرده‌اند، این بازه طولانی‌ترین دوره‌ی زمانی بدون تماس لمسی بوده است. فاصله‌گذاری شدیدی که امروزه شاهد هستیم ممکن است موقتی باشد؛ اما با کاهش شدت قوانین قرنطینه در بسیاری از کشورها، افراد با مشکل بازگشت به واقعیت روبه‌رو می‌شوند. حالا این پرسش مطرح می‌شود که افراد چگونه باید با یکدیگر تعامل کنند که هم در امان باشند هم باعث رنجش طرف مقابل نشوند؟

ماه‌هاست که مردم در حال تمرین قوانین فاصله‌گذاری اجتماعی مثل حفظ فاصله‌ی حداقل دو متر با یکدیگر، اجتناب از لمس سطوح مشترک یا عطسه و سرفه هستند؛ اما به‌سختی می‌توانند آداب معاشرت دیرینه‌ی خود را نادیده بگیرند. در بسیاری از فرهنگ‌ها، دست دادن هنگام ملاقات با افراد یا در آغوش گرفتن، رایج است.

حالا که مردم سراسر جهان خود را برای بیرون رفتن آماده می‌کنند باید از عادت‌های دیرینه‌ی خود دست بکشند. روبوسی‌های مرسوم ایرانی می‌تواند عاملی قوی برای انتقال بیماری باشد. عادت ایتالیایی در آغوش گرفتن هم می‌تواند خطرناک باشد. به‌طور کلی احوال‌پرسی‌های لمسی و فیزیکی، نیاز به تغییر دارند. به گفته‌ی رابن دانبار، استاد بازنشسته‌ی روانشناسی تکاملی از دانشگاه آکسفورد:

تماس فیزیکی بخشی از سازوکار برقراری ارتباط در دوستی‌ها، روابط و مناسبات فامیلی است و به سختی می‌توان آن را کنترل کرد.

تمام این آداب و رسوم به تاریخ‌ نخستی‌سان‌ها باز می‌گردد که لمس پوست آن‌ها منجر به فعال‌سازی سیستم اندورفین در مغز و افزایش حس صمیمیت می‌شد.

ممکن است افراد با حفظ فاصله هنگام ملاقات یکدیگر، احساس راحتی کنند

البته درباره‌ی عادت به رفتار جدید، نگرانی‌هایی وجود دارد. به‌گفته‌یکری کوپر، استاد روانشناسی سازمانی از دانشکده‌ی کسب‌و‌کار منچستر:

ممکن است عادت‌هایی مثل لمس فیزیکی یا زمزمه کردن در گوش افراد برای مدتی متوقف شوند. ارتباطات قطعا پیچیده‌تر و ساده‌تر می‌شوند. حتی برخی افراد ممکن است دچار سوءتفاهم شوند.

با این حال، فاصله‌گذاری اجتماعی با برخی روش‌ها به نتایج خوبی خواهد رسید و برنامه‌های تلویزیونی در طول دوران قرنطینه می‌توانند منبع آموزشی خوبی باشند. مجری‌های این برنامه‌ها با فاصله‌ از همکاران خود به اجرا می‌پردازند و به این صورت بر اهمیت و پذیرش فاصله‌گذاری اجتماعی تأکید می‌کنند. به‌گفته‌یاریکا هاگز از دانشگاه پورتسماوث: «هر شخصی در حال اجرای مفهوم جدایی و در عین حال با هم بودن است».

همچنین تغییراتی در برنامه‌‌ها نسبت به قبل از فاصله‌گذاری اجتماعی دیده می‌شود. نگرانی و واکنش نسبت به صحنه‌های شلوغ در فروشگاه‌ها و کافه‌ها، نشان می‌دهد مغز انسان نسبت به پذیرش اقدامات فاصله‌گذاری اجتماعی، آماده شده است.